دوربین تحت شبکه (به انگلیسی: IP Camera) نوعی از دوربین است که معمولاً برای سامانه‌های حفاظتی و نظارت تصویری استفاده می‌شود و برخلاف دوربین‌های مداربسته آنالوگ از پروتکل‌های شبکه برای ارسال اطلاعات استفاده می‌کند. این دوربین‌ها برای اولین بار توسط شرکت AXIS در سال ۱۹۹۶ معرفی شدند.
دوربین مداربسته شبکه در واقع نوعی کامپیوتر کوچک نیز محسوب می‌شوند. این دوربین‌ها پس از دریافت اطلاعات تصاویر از حسگر آن‌ها را به اطلاعات دیجیتال تبدیل کرده و مطابق پروتکل‌های شبکه به شبکه می فرستند. وجود قسمت‌های تبدیل‌کننده در این دوربین‌ها باعث افزایش پیچیدگی و هزینه‌های آن‌ها شده‌است.
هر شرکت تولیدکننده سیستم‌های مداربسته شبکه پروتکلی مختص به خود را برای دوربین‌های تولید شده‌استفاده می‌کند. این کار موجب می‌شود شما در یک سیستم مداربسته شبکه نتوانید از چند دوربین متفاوت برای یک سیستم یکپارچه استفاده کنید. تنها راه استفاده از دوربین‌ها به این صورت تطابق آن‌ها با پروتکل Onvif است.
- دوربین‌های شبکه انعطاف‌پذیری بالایی دارند. دوربین‌های شبکه را می‌توان به راحتی در هر کجا از شبکه جابه‌جا کرد.
- از طریق دوربین‌های شبکه می‌توان از امکانات پردازش تصویر بر روی تصاویر استفاده کرد. پردازش‌هایی که روی تصویر انجام می‌شود به مدل دوربین و شرکت سازندهٔ آن بستگی دارد.
- از جمله پردازش‌های تصویر : تشخیص عبور از خط، تشخیص ورود و خروج از منطقه حفاظت شده، تشخیص صدای محیط، تشخیص چهره انسان و پلاک خودرو، تشخیص تجمع افراد، تشخیص ولگردی افراد، تشخیص پارک خودرو در مکان غیرمجاز، تشخیص دود و حرارت را نام برد.
- امکان چرخش یا کنترل دوربین‌های زوم و PTZ با استفاده از تنها یک کابل شبکه (بدون نیاز به کابل برق و سیگنال) به وجود خواهد آمد.
- در صورت داشتن قابلیت POE می‌توان دوربین را از طریق کابل شبکه تغذیه نمود.
- کیفیت تصویر دوربین‌های تحت شبکه به مدد فناوری‌های نوین بکار رفته، بسیار مطلوب تر از دوربین‌های آنالوگ می‌باشد.